فرازی از وصیت نامه ی شهید حبیب غنی پور

 

 

وصیت نامه ام را با نام خدا هستی بخش آغاز می کنم. خدایی که بر انسانها منت نهاد و از نیستی به هستی رسانید. آمدن من به جبهه فقط و فقط انجام یک وظیفه شرعی و الهی بود. همانطور که فرعیات دین بر همه واجب و تقلیدی است و هیچ مومنی از انجام آن مستثنی نمی باشد، به همین خاطر باب جهاد نیز تنها بر افراد خاص باز نیست، همه می توانند در این مسیر قدم زنند و خود را به سرمنزل سعادت برسانند.

برای رسیدن به آسمانت معرفت الهی از نردبان عشق که هرگام و پله اش عمل به واجبات و اعمال صالحه می باشد، استفاده کنید. خود را مأیوس و سرخورده ندانید، همت کنید تا در جاده اعمال نیک قدم زنید، چرا که پای رونده به سنگ نمی خورد. خدا را در زندگی و زندگی را در خدا حاضر و ناظر بدانید، اعتدال و میانه روی در زندگی باعث سلامت روح و گریز از اشکالات کورکورانه می باشد، گناه چه کوچک و چه بزرگ باشد، گناه است. هرگز با گناهان به ظاهر کوچک خدای بزرگ و متعال را از خود غمگین نسازید. بندگان خدا را با خدای مهربان خوشحال سازید. زندگی سراسر قفل است و دعاها و توسّلات به ائمه اطهار علیهم السلام، گشاینده این قفل هاست. به یاد داشته باشیم که از ائمه اطهار (علیهم السلام) تنها نامی مانده نباشد و اوامرشان را در تمامی زندگی به کار گرفته و لحظه ای از آن اعمال غافل نباشیم.

 

 

نگذارید که نور گرم و آرامش بخش آفتاب انقلاب، خاموش گردد. اگر این خورشید امید غروب کند، تمام شعله های امید ملل زیر ستم ابرقدرت ها نیز خاموش خواهند شد. آنان پشتشان به گرمای این افتاب گرم است. ایمان و از خود گذشتگی و تحمل دردها و سختی ها انسان را آبدیده می یازد و هرگز شمشیر آبدیده فکر خم شدن و یا شکستن را به خود راه نمی دهد. پدر و مادر عزیزم اگر توفیق شهادت صحیح و درست بر من حاصل گشت، هرگز ناراحت نگردید. می دانم که برای شما سخت است، ولی سخت تر از این موضوع از بین رفتن اسلام و انقلاب است. اگر اسلام بمیرد، همگان مرده اند و انسان ها همچون مردگانی متحرک در این دنیا به هم می لولند. اگر درد فراق و دوری شما را گرفت، متوسل به ائمه اطهار (علیه السلام) مخصوصاً حضرت فاطمه (سلام الله علیها) بشوید. آنان دریای رحمت و سرچشمه صبر و مقاومت هستند. اگر من کشته شدم، مهم نیست، چرا که از من مهم ترین آنان که سزاوار زنده ماندن بودند، آنانی که کل کائنات و هستی به خاطر وجود مقدس آن خدایان عشق خلق گردید، به دست کافران از خدا بی خبر کشته گردیدند.

پدر و مادر عزیزم، از شما عاجزانه می خواهم تمام بدی و کج رفتاری های مرا بر من ببخشید. انشالله که خداوند شما را مورد رحمت و نظر الهی خویش قرار دهد. به خواهران توصیه می کنم تربیت صحیح فرزند، در رفتار و اعمال زندگی عادی است؛ هرطور عمل کنید، آن طور بار می آیند خداوند به شما صبر و مقاومت عطا فرماید. اگر از من بدی و ناراحتی دیدید به خوبی خودتان ببخشید.

پدر و مادر عزیزم، اگر جسدی از من به جای ماند دوست دارم سرپناهی بر قبرم نباشد، بگذارید باران و برف بر روی سنگ قبر م ببارد که همگی رحمت است. و اگر جسدم پیدا نشد هرگز افسوس مخورید. بدانید که این جسد نوعی لباس است. و این لباس را باید همگان از تن بدر کنند. جسد مهم نیست، مهم روح و وجود حقیقی انسان است که باید محفوظ باشد. دعا کنید که روح من در پیشگاه اقدس الهی و ائمه اطهار (علیهم السلام) حاصل و محفوظ باشد.

اگر شد برایم یک سال نماز و روزه بگیرید. تمام موجودی ام در اختیار دو نور چشمم پدر و مادرم می باشد. هرطور که آنان خیر و صلاح دانسته همان عمل کنند. از تمامی دوستان و آشنایان مخصوصاً استاد قلب و روحم اقای حسین امینی تشکر و قدردانی می کنم و اگر از این حقیر سرتاپا تقصیر اشتباهی مشاهده کرده اند، طلب عفو می نمایم. ببخشید بر من تا خدایش بر شما ببخشاید. با سختی ها بسازید چرا که پشت هر سختی فرازی و هر مصیبتی سعادتی نهفته است.

نوشته شده در دوشنبه 90/6/14ساعت 8:48 عصر توسط محمدی نظرات ( ) |